Alte Rollenspiele » enger schnallen

Ik nam een ??adempauze op een rotsblok met een geweldig uitzicht en deze groep vrouwelijke hardlopers kwam ook langs om een ??pauze te nemen. Ze vroegen me om mee te doen. Ze waren zo vrolijk. Ik vocht die dag mijn persoonlijke worstelingen en wilde niet dat het zou verschijnen, dus ik weigerde. Ik betreurde het niet te kunnen zeggen: "Ja, dat zou geweldig zijn. Ik heb een zware dag, maar wil je geest niet van de wijs brengen, maar het zou geweldig zijn om mee te gaan. 'Ik probeerde opnieuw te onderzoeken waarom dit Asics Gel Lyte 3 Dames zo diep mijn invloed had. Als persoon die carrière heeft gemaakt in noodsituaties, natuurgeneeskunde en onderwijs, koester je en ben je betrokken bij vele trieste verhalen en gebeurtenissen. Dit was anders dan alles wat ik ooit had gevoeld. Ik heb mensen meerdere keren geholpen bij solo-inspanningen, maar ze waren allemaal relatief 'fixeerbaar', gebroken armen, snee?n, allergische reacties, psychische gebeurtenissen, enz. Misschien had ik geen tijd om een ??emotioneel schild op deze situatie te zetten? Als een moeder die de kinderen dagelijks naar buiten neemt en de immense lessen waardeert die ze hebben geleerd door tijd op kwetsbare plaatsen door te brengen, wat als mijn kinderen me in een rivier zouden zien vallen en hulp moeten zoeken? Ik worstelde met het feit dat ons kleine team zo klaar was en alle tools en kennis had om te helpen en we konden niets doen of zelfs Phil vinden. Ik worstelde kilometers met al mijn gedachten Nike Air Max 97 Mujer totdat de pijn van mijn voeten opweeg tegen mijn geest. Ik stopte bij een stroom om water te vullen en zorgde voor mijn blaren.

Ik zat daar gewoon naar het water te kijken, in een roes, kijkend naar scholen minnows die rondzwommen op zoek naar de rust die ik had met stromend water. Ik mompelde zachtjes, waarom doe ik dit zelfs? Voor wie maak ik dit af? Ik zat daar gewoon volledig ontmoedigd en ontmoedigd te zijn. De groep meisjes kwam weer langs om ook hun water bij te vullen. Ik sloot mijn ogen, haalde diep adem, benaderde ze en zei: "Hé, ligt dat aanbod nog op tafel?" Met een grote glimlach nodigden ze me genadig uit in hun crew, deelden ze heerlijke poptaartjes, frisdrank, snoep en chips met mij (deze meiden in Seattle doen ultra goed). Hun energie was aanstekelijk, terwijl ze onderweg zongen en lachten. Totale spelwisselaar.

Mijn wangen begonnen pijn te doen van glimlachen en het feit dat mijn benen felrood waren en bedekt met brandnetel maakte niet eens uit. Er waren verschillende keren, ik schudde gewoon mijn hoofd, keek naar hun Nike Air Max 90 Hombre glimlach en dacht aan alle Nike Roshe Run Femme geweldige mensen die de afgelopen dagen in mijn leven waren gekomen. Wat een ongelooflijke gemeenschap. Al snel begonnen de tekenen voor Longmire. Ze maakten een tunnel en moedigden iedereen op de parkeerplaats weer aan. Al onze mannen stonden daar op ons te wachten. Tranen van vreugde en uitputting. Mijn ongelooflijke familie van Trail Sisters. Het was vreemd om op dezelfde plek te staan ??waar ik een paar dagen eerder aan was begonnen. Er was zoveel lichamelijke en mentale intensiteit gebeurd na zo'n korte tijd. Het is verbijsterend dat ik deze 93 mijl alleen ben begonnen, maar het eindigde met zo'n hechte gemeenschap.

Ik aarzelde om dit artikel te schrijven, omdat ik niet zeker was of ik deze ervaring onder woorden kon brengen. Ik hoopte dat het goed zou zijn om mijn kant van het verhaal te delen en hoop ook dat op geen enkele manier wordt gedacht dat mijn emoties of gevoelens de Nike Air Max 270 Femme] tragedie minimaliseren waar Ethans familie doorheen ging (is). Mijn hoop en afhaalmaaltijden is hoe impactvol de gemeenschap is op het pad. Je weet nooit wat iemand aan het werk is, of hun redenen om op pad te zijn. Wanneer je je veters aantrekt of je vest vastmaakt, laat die bewegingen dan een herinnering zijn om vriendelijk te zijn en iedereen op de paden te ondersteunen.